Blog

raken | informeren | inspireren | reflecteren | delen


Papieren ‘handel’

Negen boekhandelaren vertellen in de Sir Edmund van zaterdag 1 december jl. – onder meer – over hun visie op de Nederlandse – en hun eigen boekhandel. Marlous Mutsaers van boekhandel Gianotten Mutsaers in Tilburg is een van hen. Een paar jaar geleden neemt ze, samen met haar zoon Ruud, boekhandel Gianotten over na het debacle met Polare.

Volgens Mutsaers is winkelen vrijetijdsbesteding geworden. De mensen komen niet alleen voor een boek in haar boekhandel. Ze moeten het vooral leuk vinden om in de winkel te komen. De concurrentie met het internet is groot en het verwachtingspatroon van de consument is hoog. Het is boeiend om te lezen, hoe haar visie een vertaalslag maakt naar mijn eigen gevoel. Ik kom graag bij Gianotten Mutsaers om er rond te dwalen. Ik voel me er thuis. Aan de grote leestafel duik ik regelmatig, onder het genot van een fantastische latte macchiato, weg in het leesvoer dat op de tafel ligt. Of ik dompel me onder in een van de gezellige huiskamertjes. In deze winkel ervaar ik een gevoel van gastvrijheid. En ja, dat vind ik zeker leuker dan het scherm van mijn laptop.

Het is mooi om te zien hoe de papieren ‘handel’ een ‘come-back’ maakt in deze tijd. Het zijn spannende tijden, zoals ook is te zien bij de bibliotheken. Er zijn nieuwe wegen ingeslagen vanwege de snelle ontwikkelingen van de digitalisering en de omslag van een aanbodgerichte organisatie naar een marktgerichte organisatie. Vanaf 2 januari 2019 opent de LocHal, met daarin Bibliotheek Tilburg Centrum en Bibliotheek Nieuwe Stijl de Kennismakerij. Ik verwacht ook daar een gevoel van gastvrijheid aan te treffen, die tegemoetkomt aan het hoge verwachtingspatroon van de consument.

(4-12-2018)


Wild lezen

Als kind al verschanste ik mij in dé bibliotheek om er urenlang te lezen. Daar aan die grote leestafel deed ik de nodige boekenwijsheid op, zoals dat heet. In het kielzog van het internet veranderde de bibliotheek. Waar je deze vroeger vooral benutte als centrum om kennis te halen, daar heb je nu Google voor. Als je snel informatie op wilt doen, ga je tegenwoordig niet meer naar de bibliotheek.  Je surft linea recta naar bijvoorbeeld Wikipedia, dé online encyclopedie. We delen er kennis en werken er met zijn allen aan (mee) om deze kennis up-to-date te houden. De ‘oude’ bibliotheek? Die heeft er inmiddels functies bij gekregen om haar bestaansrecht te behouden. Een mooi voorbeeld is Bibliotheek Nieuwe Stijl de Kennismakerij in de Tilburgse Spoorzone. Zij brengt in haar proeftuin mensen, organisaties en informatiebronnen samen om kennis te maken en kennis te delen. Het voelt vertrouwd, maar is toch anders. Net zoals het ‘oude’ vertrouwde boek dat bij mij, te midden van de vergaande digitalisering, een verandering van beleving doormaakt.

kleine_bibliotheek

Ik zie dit ook bij anderen. Menigeen is ‘wild gaan lezen’. Lezers delen de inhoud van hun boekenkast, zoals ze op social media ook van alles delen. Ik zie puntgave boeken, maar ook stukgelezen exemplaren met ezelsoren, aantekeningen en vlekken. Uitgestald in creatieve kleine vitrinekasten aan de gevels van huizen, of pal ervoor. De eigenaar bouwt met zijn ‘kleine bibliotheek’ status op, zoals hij dit voorheen deed met zijn boekenkast. De inzet is het delen van kennis in plaats van het ‘bezit’ van kennis. En hoe kan dit nu mooier dan, letterlijk, met het delen van zijn boeken. De voorwaarde is wel dat dit alles in het openbaar gebeurt. En het mooiste is natuurlijk als de ‘kleine bibliotheek’ viral gaat. Voor die extra dosis reputatie. En zo wordt het ‘oude’ boek weer een nieuwe trend. Een beetje buzz, cross-channel marketing en mouth to ear doet de rest.

(23-09-2016)


Creativiteit kent geen tijd

Cornelis van Traa wist het al. Het leven verandert voortdurend en plannen zijn nooit af. Ik ‘ontmoet’ – creatieve geest – bouwkundig ingenieur Van Traa (1899-1970) wanneer ik Rotterdam bewandel. Rotterdam staat tot en met 31 juli in het teken van Rotterdam viert de stad! Ik ben nog net op tijd om De Trap naar het Groot Handelsgebouw te beklimmen (t/m 19 juni), waar Arthur Bueno’s film Rotterdam!… en nu? te zien is.

De Trap

Het verhaal toont de naoorlogse wederopbouw van een verwoest Rotterdam. Van Traa bedenkt een planmatige city, waar geen ruimte is voor nostalgische herbouw, maar voor een stad waar de toekomst centraal staat. Hij stelt: ‘(…) steden bouwen wij voor het komende geslacht (…)’. Zijn flexibele toekomstgerichte plan bestaat uit aparte sectoren, waarin hij de verschillende functies van de stad onderbrengt. De haven is voor Van Traa het belangrijkste en de consument staat centraal, want de bevolking moet immers eten. Er komt een nieuw centrum voor de nieuwe behoeften van nieuwe generaties. Ver buiten het centrum plant hij de recreatievoorzieningen, bedrijven en industrie. De stad blijft voortdurend in beweging, want de consument van toen is een andere consument dan die van nu en die van morgen.

Rotterdamse mentaliteit

De reacties van de – toentertijd in Rotterdam levende – bevolking zijn niet louter lovend. In Bueno’s film zijn enkele ervan fragmentarisch opgenomen. Gedrenkt in een onvervalst Rotterdams accent getuigt het commentaar van veel humor. Al ontgaat de mopperende ondertoon mij niet. Volgens mijn – van oorsprong Rotterdamse – gids zijn ze tekenend voor ‘de Rotterdammer’. ‘(…) Duiven kunnen er niet nestelen. (…)’ ‘(…) Alles op het zakelijke, alles wordt prachtig glans, maar we dachten toch niet aan een klinische stad? Een bezemschone stad? (…)’ ‘De Rotterdammer’, nuchter volk en creatief in zijn taalgebruik. ‘Voor alles hebben ze een bijnaam’, vertelt mijn gids. Volgens ‘bijnamenburgemeester’ Herco Kruik gaan te chique en prestigieuze namen er bij de nuchtere Rotterdammer gewoon niet in. Deze mentaliteit zou de oorsprong zijn voor het fenomeen van de bijnamen. Van het Nakie van Blakie tot en met de Plukmekaalstraat. Al is deze laatste bijnaam niet meer in zwang sinds het Belastingkantoor aan de Puntegaalstraat een andere bestemming heeft gekregen. En wat te denken van Jan Gat, de Hoerenloper en de (bekende) Koopgoot? Geboren en getogen Rotterdammer Paul Verspeek heeft hier zijn eigen gedachten over, zo is te lezen in zijn column ‘Kappen met die bijnamen‘. Volgens hem is het een mythe dat Rotterdammers dol zijn op het geven van bijnamen. Rotterdammers doen dat alleen als het echt nodig is.

Mooi, die Rotterdamse mentaliteit. Rotterdam viert de stad! tot en met 31 juli.

(19 juni 2016)


Wereldbeeld

Je ziet ze in dorpen en in steden: gedichten, spreuken en oneliners. Op, of in gebouwen. En op straat, of elders in de openbare ruimte. In Tilburg lees ik in een parkeergarage ‘Niemand is gelukkig. Wees niemand.’ Zo simpel, maar zo doeltreffend. De auteur is niet Loesje, zoals ik dacht, maar Freek de Jonge. In Utrecht was daar ineens die lange baan met letters. Ik moest ze aan mij voorbij laten gaan. Haast. Jammer is dat ik nog steeds niet weet wat er staat. Het blijft me intrigeren, dat onbekende niet weten. Al blijft een tekst altijd iets ongrijpbaars hebben, zelfs al staat het recht voor je neus. De eenduidige daargelaten. In het ideale scenario is deze communicatie voor slechts één uitleg vatbaar. Bij de meeste teksten daarentegen ontbreekt voor de ‘juiste’ interpretatie de gedachtegang van de schrijver. Tegelijkertijd maakt dit lezen meteen boeiend. Je eigen wereldbeeld zorgt voor de ‘gekleurde’ levendige invulling. Tekst, je kunt het van meerdere kanten bekijken. Is het niet vanuit de rol van de schrijver, dan wel die van de lezer.

Werelddorp

Als ik de verbinding leg tussen tekst op een gebouw en de voor mij meest dichtbijgelegen (woon)plaats, dan kom ik uit bij het gemeentehuis in het kleine werelddorp Rijen. Op het gemeentehuis van Rijen prijkt een vers van Herman Gorter (1864-1927).

Vers Gorter

Waar brengt dit vers mij in de rol van de lezer?

De stille weg
de maannachtlichte weg –

de boomen
de zoo stil oudgeworden boomen –
het water
het zachtbespannen tevreeë water.

En daarachter in ’t ver de neergezonken hemel
met ’t sterrengefemel.

Voor mij roept het vers associaties op met het bos, dat zich in mijn ‘achtertuin’ bevindt (Boswachterij Dorst). Ik ruik de geuren die in dit jaargetijde mijn huis en mijn tuin bereiken. Ik zie de ‘verdwaalde’ bewoners uit en in het bos voor mij, Ze doen mij soms versteld staan, zowel overdag als ’s avonds. De twee mysterieuze buitenproportioneel grote groene libellen, die enkele jaren geleden mijn huis binnen vlogen. Ik hoor de vliegende herten (kevers) weer, die met geweld hun intrede maakten. Ik denk aan de bonte variatie aan Schotse hooglanders, die ik in de meest fascinerende composities aantref. De ‘non-verbaal communicatieve’ is er één van.

Schotse hooglanders

Ik proef de sfeer van het bos, dat in ieder jaargetijde anders is. Het voelt als een cadeau, dat mij steeds weer verrast. En dan zie ik haar. Ik schrik. In het bos, bij het tevreeë water en de stille weg. De vrouw is gekleed in een donkere burka en ik sta ‘oog in oog’ met haar. Rijen, een klein werelddorp.

Ik mis de gedachtegang van de schrijver.

(23 mei 2016)


Onbeschrijfelijke natuur: Co. Kerry, Ireland

Voor even was ik bewoner van Lamb’s Head, Ireland. In navigatietaal wordt het ook wel geschreven als Lambs Head. Een cruciaal detail als je dit afgelegen kustplaatsje wilt bereiken. Wifi is er vaker niet dan wel beschikbaar en ook de elektriciteit valt er regelmatig uit. Maar wat is dit deel van Ierland, Co. Kerry, schitterend. De ruige gevarieerde natuur ademt een puurheid uit, die ik zelden eerder zo heb gezien en heb mogen ervaren. Een magnifiek kleurenpalet met tonen die ik niet in woorden kan vangen.

Kuststrook Lamb's Head

In goed gezelschap reis ik van Lamb’s Head naar Sneem, om van daaruit verder te rijden naar de famous lakes van Killarney. Volgens ingewijden zijn de lakes een van de mooiste bezienswaardigheden van de streek. In Sneem ontstaat er enige verwarring. Als we de aangegeven route naar Killarney volgen eindigt de weg – nog in Sneem – ineens abrupt. Een bewegwijzeringsbord, met daarop een auto die het water inrijdt, laat geen enkele ruimte voor misverstanden bestaan. We keren terug naar het centrale plein in Sneem om het informatiebord nogmaals te raadplegen. Volgens het bord hebben we toch echt de juiste route naar Killarney gevolgd. We komen er niet uit. Tot een vrouw, vanuit een nabijgelegen winkel, ons tegemoet snelt en verder op weg helpt. Het informatiebord blijkt enkele dagen daarvoor door de ruige wind te zijn omgedraaid. Storm Barney is immers tijdens deze ‘worst week ever’ over geraasd. Aan deze mogelijkheid hebben wij geen seconde gedacht.

Lake van Killarney

Ook op vrijdag 20 november waait het hard en regent het veel. Niet ongebruikelijk in Ierland, maar meestal bestaat de regen uit een korte bui die weer snel overwaait. De cats and dogs zijn echter bijzonder aanhankelijk. De auto baant zich een weg door de zwiepende regen en kronkelende bergwegen en ook wij verlangen naar een break. We stoppen bij The Strawberry Field, een pancakes and tearoom. ‘Thank God it’s Friday’; de Pancake Cottage is gedurende de wintermaanden (oktober – maart) alleen op vrijdag, zaterdag en zondag geopend. Zodra we binnen zijn, vangen we flarden conversatie op van Peter en Margaret. Deze Nederlanders blijken de culinaire Cottage te runnen. Als we na de heerlijke stop verder reizen, zien we in het prachtige landschap een regenboog verschijnen.

Regenboog Ierland

Niet veel later doemt uit de nevel het eerste lake van Killarney op. En weer ben ik onder de indruk van de natuur in Co. Kerry. Wat een bijzonder schouwspel. Ik proef de schoonheid van het meer en zie bomen, waarvan de bladeren groen licht lijken te geven (fluoriseren). Ik houd mijn adem in en voel me een met de onbeschrijfelijke natuur in Ierland. Voor even.

(28 november 2015)


Frans Broers

Met Manon Bruno-Broers fiets ik door Goirle. Het is een zonnige woensdagmiddag in september. Manon leidt me rond langs de beelden van haar vader, beeldhouwer Frans Broers (1934 – 1993). Vanaf 1958 vervaardigt Broers van enorme blokken ruw natuursteen ‘zachte’ figuratieve sculpturen. Naast natuursteen komen er van Frans’ hand beelden, die zijn samengesteld uit gemengde technieken en werken van hout en brons. De gemeente Goirle bezit veel beelden van Frans Broers, die zij in de openbare ruimte –  verspreid over het dorp – heeft geplaatst. Dit biedt het publiek alle gelegenheid om de sculpturen en plastieken te ‘ontmoeten’. Vandaag heeft dochter Manon zorgvuldig een route voor ons uitgestippeld. Als een volleerd gids vertelt ze over haar vader en zijn werk. Het vakjargon zoeten* kent voor haar geen geheimen, maar ook de uitleg over de techniek patina** komt in vlotte volzinnen uit haar mond. Al snel benadrukt Manon, dat haar moeder in het verhaal zeker niet mag ontbreken. Zij zorgt er achter de schermen voor, dat zakelijk gezien alles op orde is. Zo verzorgt haar moeder de administratie en ontvangt het vele bezoek dat Broers’ atelier in Riel aandoet. Als dochter vertelt Manon over haar bijzondere jeugd in het warme kunstenaarsgezin, met jongere broers Francesco en Antonio en over de sterke band met haar vader. Wanneer hij in 1993 overlijdt, valt dit haar zwaar.

Levende beelden

Goirle, mij toch niet onbekend, krijgt een ander gezicht. Ik geniet van de beelden, die tot leven komen door Manons verhalen. Gedurende de ‘reis’ voel ik bij de meeste sculpturen de behoefte om ze aan te raken. Iets wat Frans Broers zou toejuichen, vertelt Manon. Zo ontwerpt hij – in opdracht – enkele beelden, die specifiek zijn bedoeld om te ‘bespelen’. Een voorbeeld hiervan is De Speelsteen (1975), geplaatst bij Basisschool De Wildert. In het midden heeft het beeld een grote ronde uitsparing. Manon vertelt dat zij de eer heeft om te mogen ‘proefpassen’. Haar vader kan zo beoordelen of een kind door het gat kan kruipen. Manon vindt het eng, al weet ze zeker dat haar vader de afmetingen op voorhand zorgvuldig heeft uitgemeten. In het Cultureel Centrum Jan van Besouw staat de van Lindenhout vervaardigde Man-Vrouw. Een prachtig, ‘warm’, ‘zacht’ beeld. Het staat model voor de liefde van haar ouders.

Trots en liefde geven glans

In Goirle ben ik de weg inmiddels ‘kwijtgeraakt’, maar Manons guiding verloopt vrijwel vlekkeloos. Slechts eenmaal moeten we een  stukje terugfietsen. Met stijgende verbazing over de veelzijdigheid van Frans Broers, bekijk ik onder meer Dubbele Zuil (1974) aan het Oranjeplein en De Wever (1990) aan de Nieuwstraat. Mijn onbetwistbare favoriet bevindt zich aan de Dorpsstraat / Nieuwe Rielseweg. Het is een sculptuur van tufsteen met de titel Vogel (1977). De sterke vorm, in combinatie met het materiaal, spreekt mij aan. Als laatste beeld in de openbare ruimte heeft Manon – speciaal voor mij – Het lezende meisje (1991) bewaard. Het beeld staat bij de basisscholen ‘Het Schrijverke’ en ‘De Bron’. Manon staat model voor het meisje. De vijf boeken waar zij op zit, symboliseren de wijsheid van de vijf werelddelen. Manon ziet nog voor zich hoeveel mankracht ervoor nodig was om de enorme stenen boeken te verplaatsen. Als ze het beeld tegenwoordig ‘bezoekt’, vindt ze soms zelfgemaakte kettinkjes of armbandjes van takjes en blaadjes tussen de boeken. Het maakt haar blij, omdat het een teken is dat er op de beelden gespeeld wordt. Precies zoals haar vader zich dit heeft voorgesteld. Bij broer Francesco mag ik het model in het klein bekijken. Wanneer zich tussen broer en zus een discussie ontspint over het werk van hun vader; hoor en zie ik boven alles uit hun trots en liefde voor hem. Het geeft Frans Broers’ beelden en leven nog meer glans.

Onze fietstocht is ten einde. Ik laat Frans Broers’ beelden achter met een warm gevoel.

* De laatste fase van het schuurproces bij natuursteen.

** Edelroest of koperroest, is de grijsgroene laag op metalen voorwerpen als koper en brons. Het kan ontstaan door natuurlijke weersinvloeden, maar ook door het gebruik van chemische middelen.

(30 september 2015)


De magie van Shikoku

Gisteren, 30 augustus 2015, was ik bij de boekpresentatie van Yvonne Schoutsen. In een idyllische ruimte in Heiloo vertelt ze over de Shikoku ohenro. In 2013 loopt Yvonne deze cirkelvormige pelgrimstocht langs achtentachtig boeddhistische tempels in Japan. Over de reis schrijft ze het boek De magie van Shikoku en brengt deze, via crowdfunding, in eigen beheer uit (Uitgeverij Suchi).

Wens

De presentatie van Yvonne Schoutsen ontroert. Ze gaat vergezeld van veel persoonlijke details, die haar verhaal kracht bijzetten. De schrijfster vertelt over haar moeder, die – twintig jaar eerder – op 53-jarige leeftijd overlijdt nadat ze door een auto is aangereden. Haar moeder wilde eens in haar leven de pelgrimstocht naar Santiago de Compostella ondernemen. Een wens die nooit is uitgekomen, maar het uitgangspunt wordt voor Yvonnes reis. De locatie van de pelgrimstocht is echter niet Spanje, maar Japan. Yvonne is nieuwsgierig naar het land. Al sinds haar middelbare schooltijd schrijft ze met vriendin Keiko in Hiroshima. Eenmaal eerder reist ze naar Japan, het voelt voor haar als thuis komen.

Betoverd

Op 2 augustus, voorafgaand aan haar Shikoku ohenro, viert Yvonne Schoutsen haar verjaardag en tevens afscheidsfeest aan zee. Er heerst al weken een hittegolf en de Noordzee is flink opgewarmd. Ze verheugt zich op de noctiluca scintillans. Dit algje draagt luciferine bij zich en kan zich manifesteren in het donker als sterretjes in de zee. Yvonne schrijft, ‘We waren omringd door het heelal met zijn sterren en de duizenden extra lichtjes van de zee. Bij het inademen vulde de ruimte in mijn lijf zich met de vonkjes. Het sprankelde daar van binnen. Het leek of ik betoverd werd.’

Zie www.demagievanshikoku.tk

(31 augustus 2015)


Kwetsbaar papier

En dan ben ik een weekend in Zeeland, in een voor mij onbekende provincie. Nieuwe indrukken, nieuwe geuren. Zon, zee, vrijheid. Dwalend door Middelburg, zie ik – verscholen op een binnenplaats –  ineens de letters. Er is die dag geen haast. Ik lees langzaam flarden tekst, loop rond, draai me om, naar links, naar rechts, onder de parasol door. Trapje op, trapje af tot ik alles heb kunnen lezen.

‘Explosie! Dan de implosie van de afasie. Als gruis betreedt historisch steen de eeuwigheid van het vergeten. Eens was de stad een boek. Beroofd van hart moet zij naar zichzelf op zoek, tussen rijen rekwisieten van de Delftse school. Dan ligt opnieuw de vinger van de Lange Jan aan de regel van de tijd. De stad is als een boek: kwetsbaar papier, bedrukt van al ons weten. Jan J.B. Kuipers, 2005’

Dit moet ik opschrijven. Een oude reflex bekruipt me, een oude gewoonte, van nog niet eens zo lang geleden. Boek, papier. Ik heb geen papier bij me! Mijn weten is het nog niet vergeten, maar mijn vingers hebben inmiddels hun weg al gevonden. Zij bevoelen geen kwetsbaar papier, maar mijn smartphone.  Notities, tik, opslaan, tik. Tik, camera, tik. Op weg naar de eeuwigheid van het internet, waar de letters en foto zullen dwalen, om nooit meer te verdwijnen.

(8 juli 2015)


Ontmoeting

Korte ontmoeting. De man kon geweldig fluiten. Ze lieten een spoor van rozenblaadjes achter…

(22 juni 2015)


Bevrijd

Gisteren is Sjaak Rijke, bij toeval, bevrijd in Mali. Het bezorgt me kippenvel. Toen Rijke werd ontvoerd, bevond ook ik me in West-Afrika. Ik reed, samen met mijn partner en 54 andere teams, de Amsterdam Dakar Challenge. Het bericht dat er een Nederlander in Mali was ontvoerd, voelde onbestemd. Enkele dagen daarvoor zwaaiden een paar van onze teams af naar Mali. De andere teams moesten nog door het naastgelegen Mauritanië reizen. Evenals Mali heeft dit land een negatief reisadvies.

Het werd een reis om nooit te vergeten. Een, die mijn gedachten over Afrika voorgoed heeft veranderd.

Die middag stonden we op het dock om van Senegal naar Gambia over te varen. De lucht werd al donkerder, evenals de mensen om ons heen. De boten die de overtocht nog zouden maken, werden al schaarser. Ik voelde me lichter dan licht worden, van kleur welteverstaan. Witter dan wit. Het intense gebedel en geklop op de ramen van onze LaRo nam toe en de verzengende hitte niet af. Uren bij uren waren we ingesloten tussen de zee en het gesloten dock. De Gambianen drongen en dwongen zich steeds verder op. De small talk veranderde in flarden gesprek over discriminatie en ‘You don’t like me…’. Niets voelde meer veilig en wij zeker niet.

Opgesloten zitten, beroofd van je vrijheid, voor ons was het een momentopname. Voor Sjaak Rijke 3,5 jaar. Ik denk, dat deze ‘reis’ zijn gedachten over Afrika ook voorgoed heeft veranderd.

(7 april 2015)


Tijd

En alweer is het herfst. Zelfs de herfststorm, met windkracht 12 en ontwortelde bomen, ontbreekt dit jaar niet. Bij mij stormt het al langer in mijn hoofd. Al is dit een proces zonder zichtbaar afbrekende takken; het is wel iets om alert op te zijn. Laat ik het code oranje noemen.

Na een paar heel vervelende gebeurtenissen wist ik – eind vorig jaar – wat me te doen stond. De puzzelstukken, een verzameling van jaren, vielen op hun plaats. Onrecht, rechtvaardigheid, rechtspraak, ongeloof, verbijstering en realiteitszin, moest ik beschrijven in een (e-)book. Afgelopen april stak er echter een nieuwe storm de kop op. Eentje, die een aantal maanden voort raasde en lange tijd zorgde voor chaos in mijn hoofd. Nu deze laatste storm enigszins getemperd lijkt, besef ik dat het de reminder is voor mijn (e-)book. Het wordt tijd om verbijstering en (on)recht om te zetten in geschreven woorden.

(28 oktober 2013)


Maak van je webwinkel een succes

Onlangs kwam het boek Maak van je webwinkel een succes uit. Zie Maak van je webwinkel een succes.

Afgelopen woensdag 31 oktober 2012, vond in de sfeervolle kantine van Fonq.nl; één van de geïnterviewde webwinkels, de boekpresentatie plaats. Er werd door verschillende sprekers ingegaan op de ins en outs van de webwinkel uit het verleden en de professionalisering nu. Voor kleine webwinkeliers lijkt het al moeilijker te worden om een succesvolle webwinkel op te zetten. Volume, schaalgrootte en kennis zijn nodig om het hoofd boven water te houden. Waar een groot winkelketen dit in één klap neerzet en bovendien al naam heeft, kan een kleine webwinkel hier moeilijk tegenop concurreren. Het pionieren van de jaren ’90 (vorige eeuw), toen er nog van alles mis mocht gaan, is voorbij.

Tot slot werden enkele webwinkels op onder meer juridisch vlak, klantenservice en marketing beoordeeld. Veel open deuren, maar zeker ook nuttige tips voor de beginnend webwinkelier. De basis van succes begint met vertrouwen, om van hieruit door te groeien naar naamsbekendheid en retentie. Zie ook artikel ‘Conversie versus Retentie’.

(04 november 2012)


Herfstzucht

Eind oktober 2012: jippie ja hee, jippie ja hee nee. Heimwee naar vorig jaar eind oktober. Nog twee weken en dan vertrekken mijn partner en ik na een lang voorbereide reis naar Afrika. Ja, warmte, zon, geen vallende bladeren. Met 55 teams en onze LaRo dwars door het zand naar Dakar. Een bijzondere reis van een maand, die voor mij zal voelen als een half jaar. Geweldig! Zwoegen, ploegen en genieten van landen en mensen, die gaandeweg veranderen van natuur en kleur. De herfst in Afrika!

(28 oktober 2012)